vandaag een lifter opgepikt
, maar dat had jij moeten zijn.
ze sprak honderuit over wie ze is en wat ze doet
, maar ik wilde het niet horen.
verkeerde stem, verkeerde woorden.
dat had jij moeten zijn.
ze wees in de lucht naar een adelaar ofzo
, maar ik wilde het niet zien.
verkeerde handen, verkeerde ringen.
wilde jouw ogen zien turen
zonnebril op je neus
de regenboog delen
gezien in een foss
lang vergeten, diep vanbinnen
schuilt kracht der vernietiging
oude woorden. oude zinnen.
“je voeten van de bank”
krijst ze. fluistert ze.
tranend de trap op gerend
‘s nachts op haar kussen
woorden uit onbegrip en angst
“wil je mij niet meer?”
langzaam lig ik
te sterven in
het gras
mijn hart slaat
de slagen
weg
aarde en gras
bloesem boom
bladerknop
leven alom
en in mij
rijst de vraag
over hoeveel
hoeveel hartslagen
heb ik nog
op aarde?
en hoeveel
slagen mag ik
delen
met jou?
Wat naar dat gevoel van dromen voor de dageraad, niet de droom zelf, maar dat bijna pijnlijke, scheurende gevoel wanneer de wakkere wereld je doet ontwaken met het gekrijs van zeemeeuwen. Alsof je vanuit een dimensie van ongelimiteerde vrijheid door een onzichtbare hand gegrepen wordt, bekneld, gewurgd en meegetrokken. Om vervolgens weer gedumpt te worden in de gevangenis van je vel en de beperking van je zintuigen.
steel mijn ogen, zie mijn pijn
striemend, vuurrode zweepslagen
zacht, snijdend, als satijn
het eeuwenoude ritme
de trom zal weerklinken
waarop ik zal buigen
springen en draaien en dansen
“Daar zit ik dan”, denkt Hazeltje. Ze is in de vensterbank voor het raam gaan zitten, en kijkt uit over de fjord die voor haar ligt. Hazeltje ziet hier en daar een plukje groen of een bruine tak uit de sneeuw steken. Hier en daar een steen en er staan ook wat berkenbomen op de helling voor het huis. Dan is er de weg, het strand met de stenen en uiteindelijk de zee, blauwe zee. Ze staart naar het zoute water en denkt aan Haar, stilletjes hoopt ze dat Zij nu met een lekker warm kruikje en een kopje thee een boek aan het lezen is. En dat ze dan een schoteltje met stukjes pure chocolade naast zich heeft staan op de leuning van de stoel of zomaar op het bed. Hazeltje giechelt zachtjes; “dan heeft ze vast overal chocoladevlekken in haar kleren gesmeerd”, giechelt ze. Ja, Zij is wel een beetje een smeerpoets.
Ik vind het lastig te zeggen wat er gebeurd die in mijzelf op de avonden dat ik mij zo voel als vandaag. Een soort van intens verlangen om alle kwaad in de wereld uit te bannen en iedereen een schone lei te geven om opnieuw te beginnen als ze dat willen, gewoon, een kans.
Zijn er ongeschreven wetten en regels die voor ons allemaal gelden in dit leven of we dit nu willen erkennen of niet?
Ik denk van wel, ik denk dat we allemaal verantwoording aan onszelf af moeten leggen uiteindelijk. De mensen die ervoor kiezen om in een illusie te geloven dat het oordeel of de veroordeling uitgevoerd wordt door een “hogere” macht erkennen de pracht van het leven niet in al haar glorie en kijken neer op het mens zijn. Zij denken zodra ze iets onwaarschijnlijk prachtigs meemaken of creeëren dat er wel een hoger macht aan het werk moet zijn, dit kan toch immers niet menselijk zijn? Mensen die denken dat iets onbereikbaar is in het leven zijn tot in zekere mate bezig om hun eigenwaarde, ontdekkingsdrang en soms zelfs heel reeële toekomst te vernietigen.
On the path
Breek mijn Hand
die ongedwongen
Geef wat Gemist
wordt Van Binnen
Vernietig mijn Blik
die Alles Ziet
Wat eigenlijk Niet
Gezien wil Worden
Snoei mijn Mond
die Spreken zal
Nothing amazing comes easy!
Hout, houtbewerking, meubelmaken en restauratie
Life is too short for bad food
The latest news on WordPress.com and the WordPress community.
Kjerne 