chaos.

steel mijn ogen, zie mijn pijn
striemend, vuurrode zweepslagen
zacht, snijdend, als satijn

Het schaap wat over de dam sprong.

Ik vind het lastig te zeggen wat er gebeurd die in mijzelf op de avonden dat ik mij zo voel als vandaag. Een soort van intens verlangen om alle kwaad in de wereld uit te bannen en iedereen een schone lei te geven om opnieuw te beginnen als ze dat willen, gewoon, een kans.

Zijn er ongeschreven wetten en regels die voor ons allemaal gelden in dit leven of we dit nu willen erkennen of niet?

Ik denk van wel, ik denk dat we allemaal verantwoording aan onszelf af moeten leggen uiteindelijk. De mensen die ervoor kiezen om in een illusie te geloven dat het oordeel of de veroordeling uitgevoerd wordt door een “hogere” macht erkennen de pracht van het leven niet in al haar glorie en kijken neer op het mens zijn. Zij denken zodra ze iets onwaarschijnlijk prachtigs meemaken of creeëren dat er wel een hoger macht aan het werk moet zijn, dit kan toch immers niet menselijk zijn? Mensen die denken dat iets onbereikbaar is in het leven zijn tot in zekere mate bezig om hun eigenwaarde, ontdekkingsdrang en soms zelfs heel reeële toekomst te vernietigen.